Lęk towarzyszy każdemu człowiekowi na różnych etapach życia i jest związany z wieloma sytuacjami, w jakich dana osoba się znalazła.
Problematyką lęku zajmowało się wielu badaczy. S. Trickett wywodzi angielskie słowo „anxiety, czyli lęk, od łacińskiego słowa, które oznacza „ obawę przed nieznanym”. Ma również związek z greckim słowem rozumianym jako „ucisk lub duszenie”. Niektórzy badacze przy definiowaniu słowa „lęk” odnoszą się do negatywnej reakcji emocjonalnej, która pojawia się wobec nieokreślonego zagrożenia. Osoba taka nie jest w stanie powiedzieć czego się boi, jest przekonana, że spotka ją coś złego.
Istnieje wiele rodzajów lęku, każdy z nich przejawia się nieco inaczej, jednak można wyróżnić kilka wspólnych elementów:
- poczucie niepokoju przez większość czasu ( często niezidentyfikowanego),
- trudność w uspokajaniu się,
- poczucie przytłoczenia przez nagłe uczucie paniki/ niepokoju,
- doświadczanie nieprzyjemnych stanów (wspomnienia, koszmary) po traumatycznym wydarzeniu,
- doświadczanie powracających, gnębiących myśli,
- dolegliwości somatyczne, związane z układem krążenia, oddychaniem, układem pokarmowym.
Specyficznym rodzajem lęku jest fobia społeczna, która charakteryzuje się uczuciem silnego lęku w trakcie lub przed konkretnymi sytuacjami życiowymi. Osoby takie obawiają się potencjalnej krytyki, zawstydzenia lub upokorzenia. Mogą bać się wystąpienia publicznego, w którym trzeba nawiązać interakcję z większą grupą osób. Obawom tym zwykle towarzyszy nasilona reakcja wegetatywna: pocenie się, uczucie czerwienienia się, kołatania serca, napięcia, przyspieszony oddech. Osoba z fobią społeczną jest zwykle przekonana, że objawy te są rażąco widoczne dla otoczenia i dodatkowo przyczyniają się do społecznej kompromitacji. Osoba taka robi wszystko aby nie mieć do czynienia z tym, co wywołuje u niej lęk, tak więc np. uczniowie będą unikać pewnego rodzaju zajęć, ekspozycji społecznej, odpowiedzi ustnych, brania udziału w przedstawieniach, występach.
Nauczanie naszych dzieci uważności ma na celu poszerzenie ich wiedzy o wewnętrznych i zewnętrznych doświadczeniach, zrozumienie przez uczniów, w jaki sposób emocje przejawiają się w ich ciałach, nauczenie umiejętności rozpoznania, kiedy nasza uwaga wędruje oraz zapewnienie narzędzi do kontroli impulsów. To nie jest panaceum na wszystko i nie pozbędziemy się całkowicie tego, co jest, szczerze mówiąc, normalnym zachowaniem dzieciaków, takich jak napady złości, głośność, marudzenie, entuzjazm i kłótnie… Przede wszystkim nie należy zmuszać dzieci do ćwiczeń. Ani nie stosować uważności za karę, o czym już wspominaliśmy. Nigdy nie powinnyśmy reagować w ten sposób: uderzyłeś kolegę, to teraz posiedź w kąciku uważności i się zastanów. Ucząc dzieci uważności trzeba im naukę uprościć. Nie ma sensu używać wielkich słów. Dla niektórych wyraz „świadomość” może być trudny, ale łatwiej będzie mówić o zauważaniu czy dostrzeganiu naszych myśli, tego co czuje ciało, co słyszą nasze uszy i wszystkiego, co nas otacza i co teraz się dzieje.
Szczęścia szukaj blisko siebie, bo ono jest w drobnych, codziennych radościach.
Joseph Fohat
Bardzo często nie jesteśmy świadomi tego, na czym skupia się nasza uwaga. Skupić uwagę wcale nie jest tak łatwo. Jest wiele rzeczy, które mogą nas rozpraszać. Im bardziej staramy się zwalczyć „rozpraszacze” czyli różne bodźce rozpraszające, tym silniej nasza uwaga właśnie na nich się skupia. Uważność zakłada otwartość, nastawienie pełne otwartości, zainteresowanie i akceptację. Kiedy walczymy z uczuciami czy myślami, to one natarczywie wracają. Tym więcej nas pochłaniają, tym większy wywierają na nas wpływ. Powinniśmy im pozwolić przepływać, mamy je dostrzegać, bez osądzania i reagowania. Paradoks polega na tym, że im bardziej z czymś walczymy, tym bardziej to coś pochłania nasze myśli i uwagę. Ważną umiejętnością w rozwijaniu uważności jest relaksacja, wyciszenie i skupienie na sobie.
Osoby praktykujące relaksację :
Dla dysleksji charakterystyczne jest to, że trudności w dekodowaniu pojedynczych słów są zazwyczaj niewspółmierne do wieku życia oraz innych zdolności poznawczych i umiejętności szkolnych, trudności te nie są wynikiem ogólnego zaburzenia rozwoju ani zaburzeń sensorycznych. Dysleksja manifestuje się różnymi trudnościami w odniesieniu do różnych form komunikacji językowej, często prócz trudności w czytaniu, dodatkowo pojawiają się poważne trudności w opanowaniu sprawności w zakresie czynności pisania i poprawnej pisowni.
Należy pamiętać że pojedyncze trudności niekoniecznie świadczą, że dziecko jest dyslektykiem. Jednak współwystępowanie kilku z nich lub znaczne nasilenie któregoś powinno skłonić do podjęcia stosownych działań. Nauczyciel obserwując ucznia może zauważyć niepokojące sygnały, które będą z kolei skłaniały do przeprowadzenia procedury diagnostycznej pod kątem trudności dyslektycznych przy zastosowaniu badań psychologicznych, pedagogicznych w publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej.
W toku postępowania diagnostycznego prócz specjalistycznych badań psychologiczno-pedagogicznych, uwzględnia się opinie nauczycieli i wychowawców o osobie badanej, opinie rodziców/opiekunów, samoocenę, autoprezentację osoby badanej (motywacja, odporność na stres, brak zaniedbań środowiskowych) , inne opinie specjalistyczne (interdyscyplinarne).
Częstym pytaniem rodziców, z jakim się spotykam w mojej pracy zawodowej, jest: czy to już nadpobudliwość? Zadają je rodzice dzieci będących praktycznie na każdym etapie rozwoju.
Nadpobudliwość psychoruchowa stała się od jakiegoś czasu terminem bardzo popularnym i chętnie wykorzystywanym na określenie zjawisk, które niewiele mają z nią wspólnego. Nie każde dziecko, które łamie zasady, ma trudności z koncentracją uwagi czy jest niegrzeczne możemy nazwać dzieckiem nadpobudliwym. Istnieją jasne kryteria, które muszą być spełnione, aby określone zachowania dziecka można było nazwać nadpobudliwością psychoruchową. Przede wszystkim należy mieć świadomość, że pewne zachowania są właściwe różnym etapom rozwoju dziecka. Na przykład dwulatek często będzie mówił „nie”, „to jest moje”. Będzie uparty, nieelastyczny, może łatwo wpadać złość, co nie oznacza, że ma ADHD. Są to zachowania charakterystyczne dla dziecka w wieku dwóch lat i wynikają z jego rozwoju społeczno- emocjonalnego. Powinny się pojawić, aby dziecko mogło przejść na kolejny etap rozwojowy.
Nadpobudliwość psychoruchowa to termin medyczny, którego pełna nazwa brzmi: „zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi”. Jest to zaburzenie neurorozwojowe o zróżnicowanej etiologii. By można było mówić o nadpobudliwości psychoruchowej u dziecka muszą zostać spełnione określone kryteria oraz przeprowadzona szeroka i wieloaspektowa diagnoza.
Strona 1 z 2
Odwiedza nas 163 gości oraz 0 użytkowników.